2006
27
maj
Alikartano
Finlandia, Numminen
Przejechano 897 km
Niedaleko naszego domu, na obrzeżach Numminen, stoją jakieś zabudowania. Pytani miejscowi twierdzą, że to muzeum. Muzeum? Ciekawe... Trzeba by sprawdzić. Po dokładniejszej inspekcji okazuje się, że wspomniane budynki to Alikartano (Frugård), dawna rezydencja rodziny Nordenskjöld, z której to pochodzi między innymi słynny podróżnik Nils Adolf Erik Nordenskjöld, odkrywca Przejścia Północno-Wschodniego.
Nils Adolf Erik Nordenskjöld – fiński podróżnik i eksplorator, urodził się w 1832 roku w Helsinkach jako trzecie dziecko w rodzinie szwedzkich osadników. Ojciec małego Nilsa był mineralogiem i szefem fińskiego departamentu górnictwa. Już jako mały chłopiec towarzyszył swojemu ojcu w wyprawach i sam kolekcjonował swoje okazy. Większą część swojego dzieciństwa spędził w Mantsala (Alikartano) gdzie jego ojciec trzymał swoją mineralogiczną kolekcję. Szkolną edukację rozpoczął w Porvoo w liceum pod okiem J.L. Runeberga, narodowego poety fińskiego. Nie ukończył jednak liceum, ponieważ na znak protestu i solidarności z niesłusznie ukaranymi uczniami sam również odszedł ze szkoły. Maturę zdał w 1849. Następnie studiował na uniwersytecie w Helsinkach, gdzie uzyskał stopnień magistra w wieku 21 lat. Po ukończeniu studiów towarzyszył swojemu ojcu w wyprawie na Ural. W 1855 roku ukończył dysertację doktorską. Napisał również kilka innych publikacji na temat złóż różnych minerałów w Finlandii, dostał posadę na uniwersytecie i departamencie górnictwa. Niestety jego otwarta wrogość do polityki Rosjan względem Finlandii spowodowała utratę obu posad i natychmiastowa emigracje do Szwecji. Tam został honorowym obywatelem. Został zatrudniony w Muzeum Historii Naturalnej w Sztokholmie.
W 1858 roku pod wodzą geologa Otto Torella wyruszył na swoją pierwszą arktyczną wyprawę na Spitzbergen. Po powrocie z wyprawy wrócił do Helsinek licząc na powrót na uniwersytet, niestety władze carskie znały wszystkie jego plany, dlatego też wcześniej zdążyły wysłać mu zawiadomienie o posadzie w Sztokholmie. Badacz nie mógł wrócić do Finlandii przed 1862 rokiem, czyli końcem rządów komisarza von Berga. Z braku możności powrotu do kraju kontynuował wyprawy w kierunku Grenlandii. Podczas tych wypraw powstały pierwsze mapy tych terenów.
W 1868 roku był przywódcą wyprawy na parowcu Sofia, której celem było dotarcie jak najbliżej Bieguna Północnego. 18 sierpnia Sofia osiągnęła szerokość geograficzną 81°42’. Był to absolutny rekord owych czasów. W latach 70 eksplorował dotychczas niezbadaną Grenlandię w nadziei odkrycia zielonych części lądu. Według Nilsa za śnieżną pokrywą powinny znajdować się tereny zielone. Po odbyciu kilku wypraw Nordenskjöld postanowił otworzyć przejście do Azji poprzez Morze Północne. Według jego teorii wszystkie poprzednie wyprawy się nie sprawdzały, ponieważ żeglowały zbyt daleko od lądu. W lecie rzeki syberyjskie wpływające do morza powinny je na tyle ogrzać, że powinno się dać swobodnie żeglować.
Wyprawa ruszyła 4 lipca 1878 roku na statku wielorybniczym imieniem Vega. Niestety 28 września statek utknął w lodach niedaleko cieśniny Beringa. Tak więc wyprawa przezimowała na terytorium Czukczów, skąd badacz przywiózł kilka dzienników zapisków. W czerwcu 1879 roku wyprawę kontynuowano. 2 września 1879 roku Vega zawitała do portu w Jokohamie, gdzie eksploratorów powitały towarzystwa naukowe z Japonii, Wielkiej Brytanii i Niemiec. Nordenskjöld wraz z towarzyszami opłynął wyspy japońskie dookoła, zabierając ze sobą do kraju ogromny zbiór książek japońskich ponad 1000 tytułów i 7000 woluminów. Była to pierwsza udana wyprawa do Azji poprzez pasaż północno-wschodni. Wyprawa nie poniosła żadnych strat. Po powrocie do Szwecji badacz kontynuował swoją pracę jako naukowiec i wraz z Nansenem odbył wyprawę na Biegun Północny, która to zrewidowała jego poglądy na temat tego, że za pokrywą lodową znajdują się zielone pola. Zmarł w Szwecji w 1901 roku. 
Nils Adolf Erik Nordenskjöld – fiński podróżnik i eksplorator, urodził się w 1832 roku w Helsinkach jako trzecie dziecko w rodzinie szwedzkich osadników. Ojciec małego Nilsa był mineralogiem i szefem fińskiego departamentu górnictwa. Już jako mały chłopiec towarzyszył swojemu ojcu w wyprawach i sam kolekcjonował swoje okazy. Większą część swojego dzieciństwa spędził w Mantsala (Alikartano) gdzie jego ojciec trzymał swoją mineralogiczną kolekcję. Szkolną edukację rozpoczął w Porvoo w liceum pod okiem J.L. Runeberga, narodowego poety fińskiego. Nie ukończył jednak liceum, ponieważ na znak protestu i solidarności z niesłusznie ukaranymi uczniami sam również odszedł ze szkoły. Maturę zdał w 1849. Następnie studiował na uniwersytecie w Helsinkach, gdzie uzyskał stopnień magistra w wieku 21 lat. Po ukończeniu studiów towarzyszył swojemu ojcu w wyprawie na Ural. W 1855 roku ukończył dysertację doktorską. Napisał również kilka innych publikacji na temat złóż różnych minerałów w Finlandii, dostał posadę na uniwersytecie i departamencie górnictwa. Niestety jego otwarta wrogość do polityki Rosjan względem Finlandii spowodowała utratę obu posad i natychmiastowa emigracje do Szwecji. Tam został honorowym obywatelem. Został zatrudniony w Muzeum Historii Naturalnej w Sztokholmie.
W 1858 roku pod wodzą geologa Otto Torella wyruszył na swoją pierwszą arktyczną wyprawę na Spitzbergen. Po powrocie z wyprawy wrócił do Helsinek licząc na powrót na uniwersytet, niestety władze carskie znały wszystkie jego plany, dlatego też wcześniej zdążyły wysłać mu zawiadomienie o posadzie w Sztokholmie. Badacz nie mógł wrócić do Finlandii przed 1862 rokiem, czyli końcem rządów komisarza von Berga. Z braku możności powrotu do kraju kontynuował wyprawy w kierunku Grenlandii. Podczas tych wypraw powstały pierwsze mapy tych terenów.
W 1868 roku był przywódcą wyprawy na parowcu Sofia, której celem było dotarcie jak najbliżej Bieguna Północnego. 18 sierpnia Sofia osiągnęła szerokość geograficzną 81°42’. Był to absolutny rekord owych czasów. W latach 70 eksplorował dotychczas niezbadaną Grenlandię w nadziei odkrycia zielonych części lądu. Według Nilsa za śnieżną pokrywą powinny znajdować się tereny zielone. Po odbyciu kilku wypraw Nordenskjöld postanowił otworzyć przejście do Azji poprzez Morze Północne. Według jego teorii wszystkie poprzednie wyprawy się nie sprawdzały, ponieważ żeglowały zbyt daleko od lądu. W lecie rzeki syberyjskie wpływające do morza powinny je na tyle ogrzać, że powinno się dać swobodnie żeglować.
Wyprawa ruszyła 4 lipca 1878 roku na statku wielorybniczym imieniem Vega. Niestety 28 września statek utknął w lodach niedaleko cieśniny Beringa. Tak więc wyprawa przezimowała na terytorium Czukczów, skąd badacz przywiózł kilka dzienników zapisków. W czerwcu 1879 roku wyprawę kontynuowano. 2 września 1879 roku Vega zawitała do portu w Jokohamie, gdzie eksploratorów powitały towarzystwa naukowe z Japonii, Wielkiej Brytanii i Niemiec. Nordenskjöld wraz z towarzyszami opłynął wyspy japońskie dookoła, zabierając ze sobą do kraju ogromny zbiór książek japońskich ponad 1000 tytułów i 7000 woluminów. Była to pierwsza udana wyprawa do Azji poprzez pasaż północno-wschodni. Wyprawa nie poniosła żadnych strat. Po powrocie do Szwecji badacz kontynuował swoją pracę jako naukowiec i wraz z Nansenem odbył wyprawę na Biegun Północny, która to zrewidowała jego poglądy na temat tego, że za pokrywą lodową znajdują się zielone pola. Zmarł w Szwecji w 1901 roku.
Zdjęcia (2)
Komentarze (0)
Zasoby: 
21.009 
21.735 
1.082.168 
3.423 
