Wysoka Kopa

Izery, najbardziej na zachód położone pasmo Sudetów (w granicach Polski, jeszcze bardziej na zachód leżą Góry Łużyckie), to obszar dźwigający się wciąż ze skutków ekologicznej klęski lat osiemdziesiątych. I choć przyroda skutecznie leczy się z ran zadanych przez człowieka, to (szczególnie w partiach szczytowych) ślady katastrofy nadal dominują w izerskim krajobrazie.

----

----

Na Góry Izerskie składa się kilka równolegle względem siebie położonych grzbietów (licząc od północy): Kamienicki, Wysoki (w którym znajduje się Wysoka Kopa, najwyższy szczyt izerski, o wys. 1126 m n.p.m.), i położone już po czeskiej stronie granicy: Střední Jizerský Hřeben, Vlašský Hřeben, Desenský Hřeben i Hejnický Hřeben.
Góry Izerskie są niezbyt wysokie, o łagodnych wierzchowinach (na skutek działania warunków atmosferycznych w okresie paleogenu – 70-35 mln lat temu – nastąpiło wietrzenie skał, powodując wyrównanie szczytowych partii gór).

Komentarze (1)